Regen en rampgebied

En toen viel het stil. We kwamen op zondag aan in onze voorlaatste hut. Heerlijk afgelegen tien minuten de berg op in de Valdres vallei . Zo afgelegen dat de laatste twee kilometer naar ons opritje door de TomTom werd aangeduid als onverharde weg. Heerlijke hut. Lekker ruim, mooi terras en omgeven door dichte bomen. Het enige nadeel was de heel slechte wifi. We zouden hier drie hele dagen hebben en de planning was dinsdag een dagtrip te maken naar Oslo. De weersvoorspelling was niet goed. Veel regen vooral maandag tot dinsdagavond. Ons Oslo plannetje werd dus opgeschort naar woensdag. Maandag zouden we een rustige dag houden. Smorgens wat boodschappen gehaald beneden in het dal zodat we twee dagen eten hadden. In de loop van die maandag zagen we de voorspelling veranderen in waarschuwing en paste ook de weerapp zich uur na uur negatief aan. Dinsdag een poging gedaan het dal te bereiken maar één weg naar beneden was al afgesloten. Dan de veel langere omweg proberen maar ook daar waren ze bezig met een shovel het water wat over het wegdek liep een andere richting op te dwingen. Op die plek was de fundering onder het asfalt al weggespoeld. Ondertussen hadden we regelmatig contact met de verhuurder over de situatie. Een verhuurder die pas sinds november eigenaar bleek te zijn en eigenlijk geen idee had over de locatie en de omgeving. Die al onze vragen voorlegde aan de buurman wiens hutje net door de bomen piepte. De buurman die alle vragen beantwoordde met "neu kan geen kwaad. We hebben vaker regen en sneeuw". De boodschapjes dus maar gedaan bij een piepklein soort kampwinkeltje halverwege de berg waar we ook gelijk de eerste Noorse "spraken" die geen Engels sprak. Een winkeltje wat nog een woonlaag erboven heeft maar waar het water uit een TL kuchtbak vlak langs een kroonsteentje in een water drupt. Snel afrekenen voor de pin het niet meer doet door kortsluiting. Gauw weer terug naar de hut om de rest van de dag in verplichte relaxmodus en met spelletjes door te brengen. 

In de loop van de middag komt er met vertraging een bericht binnen van de verhuurder. "Er is een aardverschuiving geweest in Bagn. Hebben jullie informatie ontvangen? Er wordt geëvacueerd." Paniek. Ik krijg een paar links door naar nieuwsartikelen die uiteraard niet laden. " Jongens, allemaal de telefoons op vliegtuigstand zodat we hopelijk genoeg wifi hebben om informatie te verzamelen ". Moeten wij hier weg? We zitten zó afgelegen...weet behalve de verhuurder überhaupt iemand dat we hier zijn? Het laden lukt . Er zijn huizen bedolven aan de overkant van de vallei. We zien beelden waar je verdrietig van wordt. en het giet nog steeds. Blijft het hierbij of gaat er nog meer schuiven? Stiekem opgelucht dat het niet onder ons is maar aan de overkant hoe erg we het ook vinden voor die mensen. 

We hebben een goede website gevonden die alle actuele weginfo heeft.aan de hand van de situatie hier op de berg kunnen we zien dat die heel goed bijgehouden wordt. 

's Avonds in bed kan ik niet in slaap komen. Rond 01:00 hoor ik René naar de wc gaan (iets wat je in dit huis onmogelijk onhoorbaar kunt doen ivm de houten vloeren en het electrische doortreksysteem). Even later besluit ik er maar uit te gaan omdat ik toch niet kan slapen. Misschien is er genoeg wifi om wat info te verzamelen als iedereen slaapt. Geen stroom. En dus geen wifi. Maar ook geen werkend toilet. En geen licht terwijl het hier aardedonker is. Geen maan, niks. René komt er inmiddels ook uit verbaasd dat niets werkt want toen hij naar toilet ging deed het het nog. Is dit tijdelijk of het begin van meer? Je weet het niet. Toch maar weer naar bed. Om 3 uur worden we wakker van diverse piepjes van apparatuur wat het weer gaat doen. Opluchting. 

Om ruim 05:00 wordt ik wakker en besluit mijn nieuwsgierigheid naar de situatie te bevredigen. Ik ga er uit en zie dat tijdens de nacht op onze berghelling onder ons op twee plekken de weg bedolven is door aardverschuivingen. Daar gaat ons plan B om de berg af te komen. Rest ons nog één optie maar die bevat een flink aantal kilometers over nog kleinere weggetjes dan de onverharde weg waar we aan zitten. Zijn die nog OK of zo klein dat de weginfo website de moeite niet neemt om ze weer te geven? Je weet het niet. Toch moeten we morgenavond in Kristiansand zijn omdat vrijdagmorgen vroeg onze ferry gaat. Als die gaat. Want er zijn er inmiddels aardig wat gecanceld. Maar da's van later zorg. Het gevoel dat we hier zo snel mogelijk weg moeten krijgt de overhand. Om 8 uur lichten we de jongens in en in recordtempo hebben we ontbeten, ingepakt en de hut schoongemaakt. Dit alles met buikpijn van spanning en vol adrenaline. Want inmiddels is beneden in het dal de grote weg afgesloten door hoogwater. Als we al de berg af komen, hoe dan verder? Een dag te vroeg bericht ik de verhuurder dat we proberen te vertrekken voordat we hier helemaal vast zitten. En dat als we eind van de middag niet terug zijn bij de hut dat ook gelukt is. We rijden de berg af en halverwege komen we bij de splitsing waar naar beneden de weg afgesloten is na 1km ivm aardverschuiving of de andere kant op het bos in om op hoop van zegen de lange bosweggetjes route te proberen. Er staat een Noorse meneer in een auto die ik aanspreek off het verantwoord is wat we willen. Hij vraagt een andere noor die vastberaden negatief antwoord. De moed zinkt me in de schoenen. Ik leg uit dat we naar Kristiansand moeten en vraag of hij misschien een oplossing weet. Hij raadt ons aan door te rijden naar de wegafsluiting en te vragen of ze ons daar kunnen helpen. Ik bedank hem vriendelijk en vol spanning rijden we verder. Op de plek van de afsluiting zien we wat daar gebeurt is en dat wonder boven wonder ze net klaar zijn met een doorgangetje schoon te maken. Hoera, we kunnen naar beneden. Toch zijn we niet al te optimistisch want wat zullen we daar aantreffen?  Eenmaal beneden stoppen we gelijk bij de benzinepomp om te tanken. Gelijk even motorolie halen en gebruik maken van de wifi van de pomp. Ik zie binnen twee dames een lokale Noorse uithoren en ik probeer wat op te vangen. Één van de twee draait zich naar de ander en begint in het Engels uit te leggen dat ze echt niet verder kunnen omdat 100 meter verderop echt alle wegen blank staan. Ook het weggetje waar we nu gebruik van maken en dat ze dus geen andere keus hebben dan terug te gaan naar Oslo. Oslo, waar Nick o graag heen wilde en we waarschijnlijk langs komen als we zuidelijker kunnen komen. Ik spreek de dame aan en verontschuldig me dat ik me in hun gesprek meng. Als jullie uit Oslo komen nu, houdt dat in dat er in ieder geval één weg naar het zuiden begaanbaar is? Ze knikt en van opluchting schiet ik vol. Ze kijken me aan en met haar bijna twee meter gothic outfit en vol tattoos geeft ze me een knuffel waar ik bijna in verdwijn. " Ik leg uit hoe we de twee laatste dagen hebben doorgebracht en voeg er aan toe dat we niet klagen omdat mensen hier veel slechter af zijn. "Dont worry, you're safe now and can leave this area. The road to Oslo is OK". 

Een enorm gewicht valt van onze schouders en we gaan op weg. Onmiddellijk treft ons de situatie in het dal. Wat een grote weg was met een kabbelend riviertje er naast is nu een grote brede en kolkende rivier geworden mat alleen de bovenste rand van de vangrail nog zichtbaar. We vallen stil bij de aanblik van de chaos. Bewoners staan op hoger gelegen delen met elkaar te praten en uit hun houding spreekt verdriet. Nu foto's maken zou teveel op ramptoerisme lijken en doen we dan ook niet. Dankbaar dat ons erger gespaard is gebleven laten we onze berg achter en vertrekken. Eerst naar Oslo en daarna onderdak zoeken voor vannacht. We zijn immers een dag te vroeg vertrokken en kunnen morgenmiddag pas in Kristiansand terecht op ons overnachtingsadres. Nog te zeer onder de indruk om echt te genieten in Oslo gaan we naar de winkel waar hij graag heen wilde en eten een goed vullende burger in een foodhal die zijn collega aanbevolen had. Parkeren kost hier bijna je linkernier en je eerstgeborene dus we vertrekken na ruim een uur weer. We bedenken dat de route naar Kristiansand langs de kust weinig campings oplevert die hutten verhuren dus we kiezen voor de kleinere wegen binnendoor. Na een aantal keer zonder resultaat gevraagd te hebben zien we nog één camping die , hoe ironisch, aan een rivier ligt. De enorm vriendelijke Kroaat is bereid zijn eigen stacaravan aan ons te verhuren voor één nacht. Weer opluchting. In de auto slapen had het alternatief geweest. Nu alleen nog cobtact zoeken met de ferry maatschappij om te kijken of ze niet weer iets veranderd hebben zonder het ons te vertellen. De volgende morgen lukt dat en gelukkig vaart hij vrijdag zoals gepland. 

Op dit moment zitten we een kwartiertje van de boot in Kristiansand in een heerlijk appartementje met de beste wifi van de hele vakantie. Een situatie waarvan ik twee dagen geleden alleen kon hopen dat het zou lukken.  Dankbaar dat ons erger gespaard is gebleven. 

De som van bijna 3 weken Noorwegen: een fantastisch land. Enorm veelzijdig. Indrukwekkend en ongelooflijk schoon. Schoon qua lucht en water maar ook qua afval wat je niet ziet. De noren (en de Kroaat) die we gesproken hebben waren allemaal zonder uitzondering bijzonder vriendelijk en hulpvaardig. 

Iedere dag velden en bosranden afgespeurd naar rendieren en elanden maar slechts drie herten op afstand gezien. 

Noorwegen is een land wat je raakt.